woensdag 08 december 2021

I DO CARE! Passie voor de zorg, verdwijnt nooit

Marylou is zorgvernieuwer bij Viazorg met een verpleegkundige achtergrond. Afgelopen jaar maakte ze de keuze om uit de directe zorg te stappen en haar bijdrage aan de zorg op een andere manier aan te vliegen. Namelijk het ‘anders’ organiseren van de zorg voor de toekomst o.a. met behulp van zorgtechnologie. Maar de zorg heeft groot tekort aan zorgpersoneel, dus na het eerste belletje of ze nog wat kan betekenen in de directe zorg hoefde ze niet lang na te denken.
 

Het is woensdag 1 december ’21. Ik word gebeld door mijn oude werkgever.

“Hey, hoe gaat het met je?”
“Met mij gaat het goed, dank je wel.”
“We bellen je niet zomaar, dat begrijp je vast wel.”
“Vertel, wat is je vraag?”
“De zorg heeft een groot tekort aan zorgpersoneel en we krijgen het bijna niet meer rond. Kun jij wat voor ons betekenen?”

Afgelopen jaar maakte ik de keuze om uit de directe zorg te stappen als teamleider Zorgthuis en mijn bijdrage aan de zorg op een andere manier aan te vliegen. Namelijk het ‘anders’ organiseren van de zorg voor de toekomst o.a. met behulp van zorgtechnologie. Dat doe ik met heel veel plezier, maar toch worstel ik soms met het feit dat ik geen ‘echte verpleegkundige’ meer kan zijn. Mijn zorghart ging na dit telefoontje meteen sneller kloppen. In overleg met mijn huidige werkgever, besluiten we dat ik mijn bijdrage mag leveren door te ondersteunen.

Nieuws versus realiteit

Je leest het overal en als je het nieuws kijkt ontkom je er ook niet aan, ‘code rood’. Toch voelt het anders op afstand, dan dat je daadwerkelijk ineens met beide voeten in de realiteit staat. Ik voel de spanning, want kan ik het nog wel en wat kom ik tegen. Word ik goed ontvangen en begeleid?

Gelukkig trof ik het op de eerste dag. Een warm welkom. Collega’s bereid om mij mee te nemen om de kennis van het vak weer zo snel mogelijk op te doen. De dag erna meteen zelfstandig aan de slag, op een woning voor dementerenden mensen. Ik heb nu nog een glimlach van oor tot oor.

Een nieuwe locatie, leuk avontuur en uitdagend. Los van dat ik op het verkeerde adres stond, was ik gelukkig toch op tijd om de collega af te lossen die een dienst van 12 uur achter de rug had. Na de rondleiding en wat uitleg, dronken we nog wat en gaf ze aan dat ze moe maar voldaan was. “Ik doe het met veel liefde en wie moet het anders doen? Ik kan mijn mensen toch niet in de steek laten?” Daar heeft ze helemaal gelijk in. Uit haar verhaal merk ik de passie en warmte voor de zorg die ze dagelijks geeft aan de mensen.

Tegelijkertijd stelde ik mijzelf ook de vraag. Wie zorgt eigenlijk voor hen? Zorgmedewerkers staan erom bekend dat zij veel geven in plaats van nemen. Wie zorgt dan dat die grens beschermd wordt, als het voor hen genoeg is?

Tijdens mijn dienst maak ik kennis met de verschillende mensen. Bij binnenkomst worden mijn handen opgewarmd door twee warme handen van een cliënt die aan tafel zit en mij nieuwsgierig observeert. Terwijl mijn handen verwarmd worden, achterhaal ik de namen van de cliënten, maar ook de persoon achter déze naam.

Na het eten geeft een bewoner aan naar bed te willen. Samen maken we haar klaar voor de nacht, tijdens het communiceren merk ik op dat zij mij niet altijd even goed kan verstaan. Eenmaal lekker onder de wol, ontstaat een mooi gesprek. Ik besluit om op mijn knieën naast haar te zitten om haar aan te kijken. Mondkapje naar beneden om haar gerust te stellen en welterusten te wensen. Ze kijkt me aan en zegt: “Wat heb jij een mooie glimlach, zonde om die te verbergen achter dat ding!”. Ik knik en sluit mijn ogen. “Wat een mooi mens ben je!”